FFS sangir.
Gróður og fleyr
Gróður og fleyr av útsuðri,
sól gyllir landið so fríð.
Vón fyri avburðarskurði
tykist at vera í tí.
Grøsini grøn, blomstrini vøn,
landið í summarskrú klæða
Úr teimum lindum, sum dugna
lívsmátti teirra og fragd,
finna sær sóljurnar hugna,
í hini váttligu lægd.
Gilið er gult,
yðjandi fult
av sóljum og sóljubørnum.
Smæra og rølikur kýtast
við annan vøkstur úr mold,
ikki man smáblómum nýtast
smæða seg burtur á fold.
Vøkur hvør sær,
angandi tær
lendið við litum uppskrýða.
Ymiskar litfagrar blómur
vaksa kring um allan heim,
víst kendist heimurin tómur,
um hann bar saknin av teim!
Við síni brá
hvørt lítið strá
lovprísar Skapara sínum.
Menniskjan er sum ein blóma
vøkur á sumri at sjá,
skapt til Guds dýrd og tann sóma,
summarið ævigt at fá;
treyt er, at hon
trýr á Guds Son,
sum henni sæluna veitir.